تکاردرمانی یک روش درمانی بسیار خلاقانه و ثبت شده است که از فرکانس پایین 0.458 مگاهرتز (MHZ) استفاده می‌کند و انتقال انرژی را از طریق دو الکترود که به بافت‌های درمانی متصل می‌شوند، انجام می‌دهد. این درمان روشی غیرتهاجمی است که انرژی را مستقیماً از داخل بدن تحریک می‌کند و فعالیت فرایندهای طبیعی سلول را افزایش می‌دهد.

اثرات این نوع درمان توسط مطالعات علمی فراوان تأیید شده است و فواید آن برای بدن انسان را تحت پوشش قرار داده است. علاوه بر این، مصرف آن برای بیماران به جز زنان باردار و افرادی که در حال انجام شیمی درمانی هستند، بدون محدودیت است. به عبارت دیگر، تکاردرمانی به عنوان یک روش درمانی امن و بدون عوارض جانبی معتبر محسوب می‌شود.

 تکار به چه معنا است؟

عبارت تکار (TECAR) مخفف انتقال الکتریکی – خازنی و مقاومتی می باشد. انتقال الکتریکی به وسیله جریان فرکانس بالا و الکترودهای CET و RET امکان پذیراست. در ابتدا الکترود CET درمان بافت های نرم (ماهیچه ها و دیگر بافت های همبندی) را برای عملکرد موضعی سطحی یا نیمه عمیق هدف قرار می دهد. الکترود RTE روی بافت های سخت مثل بافت استخوانی و مفاصل متمرکز می شود.

تکاردرمانی برای درمان مفصلی و بیماری های ماهیچه ای که اغلب در فیزیوتراپی و توانبخشی با آنها مواجه هستیم، امکان پذیر است. روش درمانی بدون درد و غیرتهاجمی است و برای بیمارانی که گرمای ملایم انتشار یافته در بافت ها را تجربه کرده اند، راحت است. استفاده از این فناوری به درمانگرها کمک می کند تا بسیاری از بیماری ها را به روش بسیار مؤثرتری درمان کنند.

 فواید

در جلسه اول، بیماران متوجه کاهش درد می شوند که باعث آسانتر شدن فعالیت درمانگر در بخش عمیق تر و در نتیجه افزایش سرعت توانبخشی و ترمیم می شود. بیماران از این تکنولوژی به دلایل مختلفی که در زیر بیان شده است رضایتمند هستند:

• آنها بلافاصله فواید انرژی دریافتی را در بافت های خود احساس می کنند.
• بیماران از توانبخشی سریعتر بهره مند می شوند.
• بیماران از درمان بدون درد و مؤثر بهره مند می شوند.

بنابراین بیماران تحت درمان سریعتر و مؤثرتری قرار می گیرند. درمان هایی که از این ابزار استفاده می کنند بدون شک زمان کمتری برای بهبود احتیاج دارند و همچنین سطحی از راحتی را که به بیماران ارائه می دهند، برای آنها لذتبخش است.

 عملکرد تکارتراپی به چه صورت است؟

برای اینکه متوجه بشویم تکاردرمانی به چه صورت کار می کند، اول باید زمینه کاربرد آن را درک کنیم. از رشته الکتروفیزیولوژی در این درمان استفاده می کنیم. این رشته پژوهشی در مورد مطالعه تأثیرات الکتریکی و الکتروشیمیایی است که در سلول ها و بافت های موجودات زنده، به ویژه سلول های عصبی و رشته های عضلانی، رخ می دهد.

بنابراین، برای درک بهتر تکاردرمانی، باید آن را در سطح سلولی مورد بررسی قرار دهیم. در این سطح، سلول را می‌توان با یک باتری الکتریکی مقایسه کرد که داخل غشا یا دیواره سلولی را بار منفی و خارج غشا را بار مثبت تشکیل می‌دهد. در نتیجه، در دو طرف غشا، اختلاف بار یا پتانسیل الکتریکی وجود دارد.

این اختلاف پتانسیل الکتریکی برای انواع بافت‌ها متفاوت است و بر اساس نوع بافت، ثابت و مشخص است. به عنوان مثال، اختلاف پتانسیل استاندارد ماهیچه 90 میلی ولت (mV) است. در شرایط بیماری یا صدمه، این شاخص ممکن است به مقدار 20-30 mV نیز کاهش یابد که منجر به عملکرد نامناسب سلول می‌شود. این شرایط می‌توانند بسته به نوع صدمه یا بیماری، به مدت زمان متفاوتی ادامه یابند. تکاردرمانی با افزایش تحریک پتانسیل غشای سلول، سرعت فرایند بهبود طبیعی در سلول‌ها را افزایش می‌دهد.

کاربردهای تکارتراپی

روزانه بیش از 25000 فیزیوتراپ، متخصص بیماری های استخوانی و پزشکان ورزشی در سراسر دنیا از تکارتراپی استفاده می کنند. این فناوری پیشرفته در کنترل و مدیریت آسیب شناسی حاد و مزمن و همچنین در ورزش های سطح بالای جهانی استفاده می شود. بعضی از مثال های درمانی با این روش در زیر بیان شده اند:

• التهاب تاندون شانه
• پیچ خوردگی و رگ به رگ شدن به همراه ورم مچ پا
• خارهای پاشنه و پارگی پرده نیام کف پا
• آرتروز زانو و ران
• سلولیت و ترک های پوستی
• ورم لنفاوی در بازو
• شکستگی استخوان ناوی در مچ دست
• سندرم ایلیوتیبیال باند زانو

تراپیست ها به طور مداوم در حال گسترش لیست ذکر شده می باشند. با ترکیب درمان طراحی شده و انرژی منتشر شده توسط دستگاه، می توان به نتایج عالی دست یافت.

 تأثیرات اصلی این درمان به صورت زیر می باشند:

 ضد التهابی

به علت تغییر عملکرد سوخت وساز سلولی، مکانیسم طبیعی ضد التهابی سلول تقویت می گردد. در هر دو روند حاد و مزمن، این تأثیرات بدست آمده اند.

 مسکن

ترشح اندورفین با افزایش دما تحریک می شود، درد را کاهش می دهد و باعث تحریک و دفع سموم می شود و روند ترمیم بافت آسیب دیده را آسان تر می کند.

عملکردهای ورزشی و بهبود مصدومیت ها

هنگام تحریک انتقال مایعات بدن، حذف ترشحات بعد از ورزش افزایش می یابد، مؤلفه های زیست مکانیکی بهبود می یابد، خون در ماهیچه ها و بافت های بازسازی شده جریان مییابد، و روند بازگشت به فعالیت را در ورزشکار تسریع می کند.

 تخلیه مایعات

جذب مایعات خارج سلولی را با فعال سازی سیستم لنفای و دستگاه گردش خون تسریع می کند.

زخم

گشادی عروق ایجاد شده بعد از به کار بردن تکارتراپی، اکسیژن و تأمین مواد مغذی را افزایش می دهد و روند درمان زخم در بافت های نرم را تسهیل می کند. این اثر در صدمات مزمن و حاد مشاهده شده است.

در صدمات مزمن، بر روی اهمیت تأثیر این درمان بر روی فیبروز تأکید می شود.

کلاژن سازی

افزایش قابل ملاحظه دمای داخلی، تشکیل رشته های کلاژن را تحرک و باعث ایجاد اثر سفت کنندگی می شود.

تجزیه چربی ها

افزایش دمایی که این دستگاه ها ایجاد می کنند، به همراه افزایش متابولیسم سلولی، بر از بین بردن بافت های چربی و هموستازی و ثابت نگه داشتن آب سلولی اثر می کند که این امر باعث تحریک کاهش حجم و وزن می شود.

 روش

تکاردرمانی در عمل از تجهیزاتی تشکیل شده است که شامل یک صفحه بدون بار و خنثی است که با بدن بیمار در تماس قرار می‌گیرد. درمانگر با استفاده از یک الکترود دوم بر روی ناحیه‌ای که نیاز به درمان دارد، کار می‌کند. مدت زمان درمان وابسته به بافت درمانی است. با این حال، این تکنیک به طور قابل توجهی زمان درمان بیماری‌های پیچیده را کاهش می‌دهد. درمانگران نیز معمولاً تکاردرمانی را به عنوان بخشی از پروتکل تحریکی برای ترمیم استفاده می‌کنند.

 موارد منع مصرف

• فقط برای بزرگسالان استفاده شود.
• قبل از درمان سمعک ها خارج شود.

 تکارپالس نباید برای موارد زیر استفاده شود:

• درمان اختلالات درون جمجمه ای که ماهیت جسمی و مغزی دارند.
• درمان در نواحی بالای گردن و محل انتقال گردنی – جمجمه ای
• بیمارانی که دستگاه ضربان ساز مصنوعی استفاده می کنند.
• بیمارانی که مبتلا به خونریزی زخم دستگاه گوارشی هستند.
• بیمارانی که پمپ تزریق و یا ایمپلنت های الکتریکی سربی دارند.
• در شش ماه اول بارداری. در سه ماهه آخر، روی شکم و پایین کمر (مستقیماً روی جنین) درمانی انجام نشود.
• درمان ناحیه ای یا تومور موضعی سرطان
• درمان حفره ی توبرکلوسیز موضعی
• واکنش آلرژیک به کرم، پروب یا میله الکترود
• درمان خون لختگی یا ترومبوسیز عمقی ورید
• درمان قلب بیمار مبتلا به بیماری قلبی ایسمیک، آمبولی موضعی ریوی
• التهاب ورید
• نواحی در حال خونریزی که پوست زخم به طور کلی یا جزئی باز است
• بیماران دارای اختلال حساسیت پوستی یا نوروپاتی
• از درمان بیمارانی که دارای حساسیت پوستی کاهش یافته در ناحیه تحت درمان هستند اجتناب شود، مگر اینکه پزشک بیمار درمان را به طور ویژه توصیه کرده باشد. اگر قرار است روش درمانی استفاده شود، روی بخش تازه بدن که در ارتباط با بافت آسیب دیده است، تست شود. این عمل به منظور جلوگیری از گرم شدن بیش از حد بافت می باشد.
• بیماران دارای التهاب باکتریایی (می توان در اطراف ناحیه مورد نظر درمان را انجام داد)
• دیابت شیرین: بیماران مبتلا به بیماری دیابت اغلب ممکن است به نوروپاتی نیز مبتلا باشند.
• بقیه امراض همراه با کاهش حساسیت پوستی
• بیمارانی که به تازگی فعالیت خود را آغاز کرده اند.
• بیمارانی که در دوره نقاهت جراحی هستند.

 عوارض جانبی

هیچ عوارض جانبی قابل توجهی گزارش نشده است. در بعضی موارد، به ویژه افراد حساس، ممکن است قرمزی پوست، توسط الکترودها بعد از درمان ایجاد شود. در صورت تداوم قرمزی، باید به پزشک مراجعه شود.