ستون فقرات شما از استخوان‌های زیادی به نام مهره تشکیل شده است و نخاع شما از کانالی در مرکز این استخوان‌ها عبور می‌کند. ریشه‌های عصبی از غلاف جدا شده و بین مهره‌ها به مناطق مختلف بدن شما می‌روند. وقتی این ریشه‌های عصبی دچار تابیدگی یا آسیب شوند، به علائم ناشی از آن رادیکولوپاتی گفته می‌شود. در حالی که همیشه نمی‌توان از رادیکولوپاتی جلوگیری کرد، حفظ تناسب اندام و وزن سالم ممکن است خطر ابتلا به رادیکولوپاتی را کاهش دهد. استفاده از بهترین تمرین‌ها برای موقعیت مناسب بدن در حالت نشسته، ورزش کردن، تمرین یا بلند کردن اجسام سنگین نیز برای جلوگیری از آسیب دیدگی مهم است.

در ادامه‌ی مطلب انواع، علت، علائم، تشخیص و درمان رادیکولوپاتی بیشتر مورد بحث قرار گرفته است. با هم مطلب را بررسی کنیم.

انواع رادیکولوپاتی 

رادیکولوپاتی بسته به ناحیه ای که در ستون فقرات رخ می‌دهد، می‌تواند علائم مختلف و نام‌های مختلفی داشته باشد.

رادیکولوپاتی کمری 

هنگامی ‌که رادیکولوپاتی در ناحیه کمر رخ می‌دهد، به رادیکولوپاتی کمری معروف است، همچنین به سیاتیک شناخته می‌شود زیرا اغلب ریشه‌های عصبی که عصب سیاتیک را تشکیل می‌دهند، درگیر هستند. کمر ناحیه ای است که بیشتر تحت تأثیر رادیکولوپاتی قرار می‌گیرد.

رادیکولوپاتی گردنی

رادیکولوپاتی گردنی، فشرده شدن ریشه عصبی گردن (ستون فقرات گردنی) را بیان می‌کند. از آنجا که ریشه‌های عصبی در این ناحیه از ستون فقرات در درجه اول احساسات در بازوها و دستان شما را کنترل می‌کنند، در این نواحی است که به احتمال زیاد علائم بروز می‌کنند.

رادیکولوپاتی توراسیک 

رادیکولوپاتی توراسیک به یک ریشه عصبی فشرده در ناحیه میانی ستون فقرات اشاره می‌کند، که قسمت فوقانی کمر شما است. این ناحیه کمترین احتمال برای رادیکولوپاتی را به همراه دارد. علائم اغلب یک توزیع پوستی را دنبال می‌کنند و می‌توانند باعث درد و بی حسی شوند و در قسمت جلوی بدن نیز ادامه یابند.

علائم رادیکولوپاتی 

وقتی ریشه عصبی فشرده شود، ملتهب می‌گردد. این وضعیت منجر به چندین علائم ناخوشایند می‌شود که ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درد شدیدی در ناحیه کمر، بازوها، پاها یا شانه‌ها که ممکن است با انجام برخی فعالیت‌ها، حتی چیزی مانند سرفه یا عطسه، تشدید شود.
• ضعف یا از دست دادن رفلکس در بازوها یا پاها
• بی حسی پوست، سوزن‌ها، یا سایر احساسات غیرطبیعی در بازوها یا پاها (پارستزی)

علائم خاص شما بستگی به این دارد که ریشه عصب در کدام قسمت از ستون فقرات دچار آسیب شده است. با این حال، این احتمال نیز وجود دارد که هیچ علائمی‌ را تجربه نکنید یا به طور دوره ای علائم بیماری را تجربه کنید.

علل رادیکولوپاتی 

رادیکولوپاتی به طور معمول در اثر تغییر در بافت‌های اطراف ریشه عصب ایجاد می‌شود. این بافت‌ها شامل استخوان‌های و مهره‌های ستون فقرات، تاندون‌ها و دیسک‌های بین مهره ای است. وقتی این بافت‌ها تغییر مکان می‌دهند یا اندازه آنها تغییر می‌کند، ممکن است فضاهایی را که ریشه‌های عصبی از میان آن‌ها در ستون فقرات حرکت می‌کنند یا قسمت‌هایی که از ستون فقرات خارج می‌شوند، تنگ کنند. به این روزنه‌ها فورامینا گفته می‌شود. باریک شدن روزنه به تنگی فورامینال شناخته می‌شود، که بسیار شبیه به تنگی کانال نخاعی است که بر نخاع تأثیر می‌گذارد.

در بیشتر موارد، تنگی فورامینال در اثر تحلیل تدریجی ستون فقرات ایجاد می‌شود که با افزایش سن اتفاق می‌افتد. اما همچنین می‌تواند در نتیجه آسیب نخاعی باشد.

فتق دیسک 

یکی از دلایل عمده تنگی روزنه و رادیکولوپاتی، بیرون زدگی یا فتق دیسک است. دیسک‌های ستون فقرات به عنوان بالشتک بین مهره‌های شما عمل می‌کنند. گاهی اوقات، این دیسک‌ها از جای خود می‌لغزند یا آسیب می‌بینند و روی اعصاب فشار می‌آورند. این مشکل به احتمال زیاد در ناحیه کمر شما اتفاق می‌افتد، اما می‌تواند بر گردن تان نیز تأثیر بگذارد.

خار استخوان 

یکی دیگر از دلایل احتمالی رادیکولوپاتی که ممکن است منجر به باریک شدن روزنه شود، خارهای استخوان است یعنی مناطق رشد استخوان اضافی. خارهای استخوانی می‌توانند به دلیل التهاب ناشی از آرتروز، ضربه یا سایر مشکلات تحلیل ستون فقرات ایجاد شوند.

سایر علل 

ضخیم شدن (استخوان سازی) رباط‌های ستون فقرات نیز ممکن است منجر به تنگ شدن فضای اطراف ریشه‌های عصبی و در نتیجه فشرده سازی عصب شود. علل کمتر شایع رادیکولوپاتی شامل عفونت‌های ستون فقرات و رشد توده‌های مختلف سرطانی و غیر سرطانی در ستون فقرات است که ممکن است به ریشه‌های عصبی فشار وارد کند.

رادیکولوپاتی و میلوپاتی 

گاهی اوقات، رادیکولوپاتی می‌تواند همراه با میلوپاتی فشرده سازی خود نخاع باشد. فتق یا بیرون زدگی‌های دیسک ممکن است گاهی اوقات به نخاع و ریشه‌های عصبی فشار وارد کنند. هنگامی ‌که نخاع درگیر باشد، علائم می‌تواند شدیدتر باشد، از جمله هماهنگی ضعیف اندام‌های بدن، مشکل در راه رفتن و فلج شدن.

رادیکولوپاتی در مقایسه با نوروپاتی 

علائم رادیکولوپاتی ممکن است با علائم نوروپاتی محیطی همپوشانی داشته باشد، و تشخیص دقیق مسئله مشکل شود. نوروپاتی محیطی آسیب سیستم عصبی محیطی است، مانند سندرم تونل کارپال که اعصاب تحت فشار در مچ دست را درگیر می‌کند. رادیکولوپاتی فشرده شدن ریشه عصب است، که گاهی اوقات نیز می‌تواند باعث درد، ضعف و بی حسی در مچ دست و دست شود. برای تشخیص دقیق با یک متخصص ستون فقرات مشورت کنید.

تشخیص رادیکولوپاتی

پزشک شما ممکن است چندین مرحله برای تشخیص رادیکولوپاتی انجام دهد:

• ممکن است از معاینه و تست‌های فیزیکی برای بررسی قدرت عضلات و رفلکس‌ها استفاده شود. اگر در انجام حرکات خاصی درد دارید، این ممکن است به پزشک کمک کند تا ریشه عصب آسیب دیده را تشخیص دهد.
• از آزمایشات تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سی تی اسکن یا اسکن ام آر ای برای مشاهده بهتر ساختارهای ناحیه دچار مشکل استفاده می‌شود.
• مطالعات هدایت عصب، همراه با الکترومیوگرافی، نیز می‌تواند برای کمک به تشخیص اینکه مشکل عصبی یا عضلانی است استفاده شود.

طیف وسیعی از گزینه‌های درمان رادیکولوپاتی برای تسکین درد 

اکثر بیماران مبتلا به رادیکولوپاتی نخاعی با درمان‌های محافظه کارانه زیر بهبود می‌یابند:

• اصلاح فعالیت‌ها: هر فعالیتی که درد رادیکولوپاتی شما را تشدید کند باید حذف یا محدود شود.
• بی حرکتی: ممکن است آتل، بریس کمر یا گردن بند برای بی حرکت سازی ناحیه آسیب دیده پیشنهاد شود.
• تزریق: تزریق ریشه عصبی و تزریقات استروئید اپیدورال می‌تواند به طور م موثر التهاب ریشه عصب را کاهش دهد و درد ناشی از رادیکولوپاتی نخاعی را درمان کند.
• داروها: داروها برای اعصاب تحت فشار و درد رادیکولوپاتی ممکن است شامل داروهای ضد التهاب، شل کننده‌های عضلانی، کورتیکواستروئیدهای خوراکی و داروهای مسکن تجویز شده برای کاهش درد باشند.
• طب فیزیکی: از طریق طب فیزیکی می‌توانید نحوه تقویت و کشش ناحیه درد را بیاموزید.
• کاهش وزن: کاهش وزن ممکن است یکی از گزینه‌های توصیه شده برای درمان رادیکولوپاتی برای کمک به کاهش فشار در ناحیه دردناک باشد.

در صورت عدم بهبود درد ریشه عصب پس از حدود 12 هفته درمان رادیکولوپاتی محافظه کار، جراحی ممکن است یک گزینه درمانی مناسب برای از بین بردن فشار روی عصب باشد که علت درد است. جراحان رادیکولوپاتی ما متخصص در روش‌های جراحی زیر هستند:

• دیسککتومی: در طی یک دیسککتومی ‌حداقل تهاجمی‌، خارهای استخوان یا بخشی از دیسک دچار فتق با جوش دادن یا حذف بخشی از مهره‌های شما برداشته می‌شود.
• لامینکتومی: با لامینکتومی ‌لامینا یا قسمت پشتی مهره ای که کانال نخاعی شما را پوشانده است برداشته می‌شود. این روش برای کاهش فشار، کانال نخاعی شما را بزرگتر می‌کند.